De terugkeer van de dansleraar (1 september 2005): "Danslärarens Aterkomst" (2000)

Twee gebeurtenissen overrompelen de 37-jarige inspecteur Stefan Lindman. Kort nadat hij heeft gehoord dat hij aan kanker geopereerd moet worden, leest hij in de krant dat zijn gepensioneerde ex-collega en mentor Herbert Molin is vermoord. Stefan Lindman reist af naar het Noord-Zweedse plaatsje Härjedalen, waar Molin in zijn verscholen liggende boerderij is afgeslacht. Molin blijkt zich daar niet voor niets te hebben teruggetrokken: hij heeft een verleden. In de boerderij vindt Lindman vreemde bloederige sporen. Het blijken de basispassen van de tango te zijn. Lindman doet nog een aangrijpende ontdekking: Molin is het nazi-gedachtegoed tot aan zijn dood trouw gebleven.

Eind maart 2003 : De Duitse versie gelezen
Stefan Lindmann lijkt op Wallander, vind ik. Hij heeft dezelfde melancholieke kijk op het leven, gaat ingewikkeld om met relaties, heeft angst voor de toekomst en is vooral ook zeer eigenzinnig in zijn speurwerk. De hand van Mankell is duidelijk te herkennen. De toegankelijkheid, korte zinnen waardoor het tempo hoog lijkt, herhalingen op zijn tijd doen ook sterk denken aan de Wallander reeks. Dit geldt ook voor de schets van het weer en de omgeving. Het verhaal is wederom bloederig en bijzonder. Deze keer speelt het zich af in de geboortestreek van Henning Mankell. In Duitsland is dit boek zeer goed ontvangen, en dit begrijp ik. Het verhaal heeft diepgang, de geschiedenis van Zweden in de Hitler-tijd wordt belicht. Toch is het niet alleen politiek. De thema's zijn ingebed in een goed verhaal en de personen komen uit de verf. Het schijnt dat Mankell in Duitsland vooral erg populair is bij jongeren. Misschien vanwege de manier waarop hij belangrijke (hedendaagse) thema's aankaart.